«[…] Οι επισημάνσεις που αναφέρουμε αποτελούν προσέγγιση και όχι βεβαιότητα. Ωστόσο απαντούν εν μέρει σε ερωτήματα του τύπου: υπήρξε ο Μανουήλ Πανσέληνος; […] Ο καλλιτέχνης αυτός συναιρεί το κλασσικό με το μνημειακό και προβάλλει την ατομικότητά του στην έκφραση με ευγένεια και δύναμη καταξιώνοντας τον άνθρωπο μέσω της ελληνικής παιδείας αλλά και ενός ευρύτερου Ουμανισμού. Ο Τζιόττο αφηγείται τις ιστορίες με αφαιρετικότητα, νηφαλιότητα και καλοσύνη. Απλοποιώντας τη φόρμα, δεν αφαιρεί τις ζωγραφικές αξίες από τα έργα του […]. Ο χώρος του, συνεχής και ενοποιημένος, ακολουθεί την παρατακτικότητα των σκηνών ενός βυζαντινού καλλιτένη […]»